De l’âme, de la tête et de la foi
Mula sa saloobin, sa isip at sa panalig
Je suppose, quand nous sommes chargés avec le complexe messianique, nous croyons que le monde n'aura pas aucune possibilité d'avertir la fin sans nous. C'est arrogant. L'orgueil se réverbère. Mais l'histoire montrait les hommes et les femmes effectuant des changements mondiaux en toute autonomie. Fin, je suis une de ces personnes-là. Toujours rêvant des moyens qui basculeraient les quatre colonnes fixes sur lesquels tout le monde reste. S'ils étaient capables d'avoir joués le rôle du messie, pourquoi pas moi?
I suppose, when one is inflicted with messianic complex, one tends to think the world could not possibly escape Armageddon without her. It is arrogant. It is self-important. I am guilty then. Of dreaming of ways to unhinge the world from whence it is pegged. History has shown men and women single-handedly change the face of the earth. Why shouldn't I be one of them?
Marahil sa panalig na lahat ng sangkatauhan ay karapat-dapat salbahin, ika’y nagtataka na ang daigdig ay nagpatuloy na uminog nang wala ka. Anong pagmamataas. Anong pagmamalaki. Ngunit hindi ba ang kasaysayan ay puno ng mga nilalang na sa isang lakas ay gumuhit nang kapalaran ng sandaigdian ? Ako’y nagnanais na gumuhit din. Hindi pa nagsasawang managinip nang gising na ang pakay na ito’y maisakatuparan. Kung ang tulad nila’y nagpunyagi, bakit hindi ako ?
No comments:
Post a Comment