Ang Pagdadalaga ng Pelikulang Pilipino

Tulad ng mumunting bulaklak na nagpupumilit umusbong sa dagat ng basura at dumi, ang kwento ng Pagdadalaga ni Maximo Oliveros ay pinagpunyagiang ibahagi ng dalawang manlilikha ng pelikula sa kabila ng kakulangan ng pondo, ng karanasan at ng kawalang lingap ng industriya ng pelikulang Pilipino. May mangilan-ngilan, tulad ng Cinemalaya, na nagbibigay buhay sa patay na nga ay naghihingalo pa.

Ang angking talino ng mga manlilikhang ito'y 'di maikubli ng malabong rehistro ng digital camera sa telon o ang pangit na tunog. Kung minsa'y 'di mawari ang dialog, ang bawat kuha naman, ang bawat imahe ay nangungusap na rin. Basurang lumulutang sa ilog, ang mga talulot ng orchid, ang kutitap ng krismas lights, ang lasenggong nagpupumilit tumugtog ng kanyang obra sa sira at sintonadong piano.

Tulad ni Maxi na lugmok sa kahirapan, na pinalilibutan ng tila'y gabundok na mga balakid, ang pelikulang Pilipino ay pilit na muling bumabangon at lumalago. Suportahan natin ang ating dalaginding 'di dahil tayo'y obligado o kinukunsesya kundi dahil siya'y tunay na magaling.

Ito'y kwento ni Maxi, kwento natin, kwento ng pelikulang Pilipino. Maghandang humalakhak, magngitngit, maawa, tumangis. Maghandang mamangha. Manood kayo.